Wat was je situatie voor je begon met het avontuur? Wat wilde je eruit halen?
Ik zat met mijn handen in het haar. Ik wist niet wat ik met mijn leven moest, vond het zacht uitgedrukt niet leuk hoe het ging. Ik vond mijn werk afschuwelijk, ik kon nergens van genieten en zag het gewoon echt niet meer zitten. Ik zag ook niet hoe ik het ooit wel weer zou gaan zien zitten. Ik dacht: dit is het. Ik heb het helemaal verpest, ik stop wel.
Ik wilde mijn levenslust weer terug. Ergens diep in mijn hoofd zaten wel herinneringen dat het leven ooit leuk was, dat ik van dingen had genoten, maar ik wist niet meer hoe en waarvan dat dan was.
Waren er specifieke gevoelens of gedachten waarmee je aan de slag wilde?
Ik mist het positieve, en dat zat in alle aspecten: werk, thuis. Het negatieve overheerste zo erg, dat er niet één kern was. Ik moest gewoon positiever worden, maar hoe wist ik niet.
Hoe is het proces geweest waar je doorheen ben gegaan?
Die persoonlijkheidstestjes, waarbij ik dingen aan mijn omgeving moest vragen, waren opeens heel positief. Dat geloof je dan zelf nog niet echt, maar het was wel een klein lichtpuntje, heel ver weg. Dat vond ik wel leuk. En het gaf houvast: het werd zowel door de testen als door de mensen om me heen toegelicht, en dan dacht ik: O ja, dat heb ik wel gedaan. Je wordt met je neus gedrukt op wat er wel goed aan je is.
Dat vond ik een prettige opening, ik zou niet weten hoe je het anders aan moet pakken. Daarna ben ik Superschurk gaan doen. Ik bleef hangen in dat ongeloof en het kritisch zijn naar mezelf, was verdrietig terwijl ik niet wist waarom, en toen raadde mijn coach aan eerst die module te doen. Dat was bij mij de kern. Toen ik die module af had dacht ik: oké, ik ben klaar.
Was het confronterend?
Heel erg, het was echt niet leuk. Ook dat gegraaf in je jeugd en je denkbeelden. Maar ja, ik voelde me toch al slecht, dus dat kon er nog wel bij. Maar het was wel een eye-opener. Alsof je jezelf naakt voor de spiegel ziet en ziet hoe je in elkaar zit, ziet dat je littekens in het geheel niet echt opvallen. Je wordt een soort van gedwongen om héél dicht bij de spiegel te gaan staan. Als je dan weer afstand neemt, zie je dat het in het geheel klopt, dat je littekens niet erg zijn, je die kunt compenseren.
De zoektocht naar mijn Superheld vond ik ook heel moeilijk. Het duurde ook wel even voordat ik hem had, soms dacht ik je dat je hem had en dan leefde hij niet, dus dan moest ik opnieuw zoeken. Het is me uiteindelijk gelukt om hem te laten leven door niet op te geven. En als je het eenmaal voelt, dan weet je het. De visualisaties hielpen heel erg om het te voelen, ik denk dat het zonder niet was gelukt. Die heb ik een aantal keer gedaan en de eerste paar keer dacht ik: dat was het, maar bleek dat het toch net niet. Op een gegeven moment werd ik een beetje ongeduldig en ging ik het met een soort frustratie doen. Ik kan hem nu bijna meepraten, haha! Uiteindelijk kwam er iets, maar ik kan er niet de vinger opleggen hoe dat is gelukt. Ik moest wel die Schurk blijven temmen, want die wilde niet dat mijn held naar boven kwam.
Je hebt je Superheld wakker kunnen schudden, waaraan merk je dat?
Ik denk vooral aan mijn omgeving. Eerst kon ik best wel negatief over mensen denken, maar dat heb ik nu echt niet meer. Omdat ik positief ben, zijn ze ook veel positiever naar mij. Ik heb nog steeds een hekel aan verplicht bij elkaar staan en moeten praten, maar vroeger kon ik dan de dag ervoor niet slapen van de buikpijn en nu denk ik: we zien wel. Als ik met niemand praat, vind ik het ook best, terwijl ik dat vroeger afschuwelijk vond. Dan zei mijn schurk: daar sta je dan alleen, je hoort er niet bij. Als je zo negatief denkt, snap ik wel dat ze niet bij je komen staan. Sindsdien heb ik geen borrel meer meegemaakt, maar ik ga er nu wel anders in.
Ergens in de modules of in het bonusmateriaal moest je je ook proberen te herinneren waar je vorig jaar van wakker hebt gelegen. Dat wist ik niet: blijkbaar was het echt niet boeiend. Dat was echt een mega-inzicht. Ik slaap ook echt veel beter nu. Ik besef nu dat ik niet overal invloed op heb, dus waarom zou ik erom stressen?
Je zit nog bij dezelfde baan, maar met een totaal andere mindset.
Ik was zelf al weggegaan bij die baan waar ik een soort van doodging. Ik had dus al een baan die oké was, maar ik bleef hangen in dat negatieve van die baan waar ik huilend ben weggerend. Eerst betrok ik dat dat vooral op mezelf, want er waren wel mensen die er met plezier werkten, maar nu ben ik vooral boos. Hoe hebben ze mij als starter zo kunnen laten zwemmen? Ik had mijn eigen Superschurk en dan ook nog al die shit van die baan eroverheen.
Hoe was de combinatie tussen de opdrachten, de sidekick, coaching en events?
Ik had mijn eerste event toen ik al best wel ver was. Dat vond ik heel leuk omdat ik daardoor andere mensen kon helpen. Dat heeft dus niet heel veel bijgedragen aan mijn Avontuur. Het lukte een hele tijd niet om een sidekick te krijgen, dat ging telkens mis. Degene met wie ik uiteindelijk sidekick werd zat niet in dezelfde module, dus ik heb niet inhoudelijk gespard over de opdrachten, maar mijn sidekick was ook weer iemand aan wie ik mijn verhaal kwaad kon, iemand die er ook voor je is. Dat was heel fijn. Het was ook prettig om haar verhaal te horen, relativerend: iedereen heeft wel iets in zijn leven, zo bijzonder ben ik niet.
De eerste keer dat ik naar een event ging zei ik ook tegen mijn vriend: ‘Nou, daar gaan we, allemaal losers bij elkaar.’ Ik had echt zo’n beeld in mijn hoofd van iedereen bij elkaar en Justin met zijn cape ervoor. Maar dat was niet zo. Het waren allemaal leuke mensen die iets heel moeilijk vonden en daarmee bezig waren, normale mensen. Als ik ze in de trein zou moeten aanwijzen, zou dat niet lukken.
Zonder de gesprekken had ik het niet gekund. Daarin worden de juiste vragen gesteld, het is een soort hulp om nog net even wat dieper te gaan. Bij het inleidende gesprek vertel je heel veel over jezelf, en de coach kan dingen die je later vertelt daar heel goed aan koppelen. Je coach geeft je inzichten waar je zelf nooit toe komt.
Hoe zou je het Avontuur uitleggen aan een vriend of vriendin?
Wat ik steeds zeg, is dat je heel erg jezelf leert kennen en dat dat zo fijn is. Ik zou nu niet meer bang zijn voor een sollicitatiegesprek. Dat is superspannend, je hebt geen flauw idee wat ze gaan vragen en wat je moet zeggen, maar nu denk ik: ik blader door mijn superheldenboekje en dan weet ik wat ik wil vertellen. Wat zij dan nog willen weten beantwoord ik, en als het klikt klikt het, en anders niet. Je leert je leven relativeren, en dat is heel fijn. Daar heb je bij wijze van elke minuut van de dag iets aan.
Hoe zie je de toekomst op werkgebied?
Ik zie wel. Ik wil voor de klas blijven en iets ernaast doen waar ik mijn ei in kwijt kan. Of dat nou kunst geven of kindercoaching is maakt me niet uit, dat vind ik allebei heel leuk.
Ik heb een website opgezet, Jufkunst. Daar wil ik de lessen die ik geef op zetten, zodat andere basisschoolleraren die ook kunnen geven. Ik merkte hoe leuk die kinderen het vinden. Het delen van mijn Superkracht geeft een soort voldoening. Al kijkt er niemand op de site, ik heb het wel beschikbaar gesteld. Al ben ik er nog niet helemaal uit hoe ik dat ga delen.
NIEUW HIER?
INTERESSE IN HET AVONTUUR?