Hoe ben je bij Superheld terecht gekomen?
Een goede vriendin van mij hoorde via haar Universiteit over Superheld. Voor haar was het niet nodig, maar ze dacht wel aan mij. Toen heb ik me ingeschreven voor de e-mailcursus.
Wat was je werksituatie voor je aan het Avontuur begon?
Ongeveer iets korter dan een jaar geleden ben ik afgestudeerd. Tussendoor heb ik nog een reis naar Afrika gemaakt. Na mijn studie heb ik een ‘ontspan-periode’ ingesteld, waarin ik ook echt mocht ontspannen. Daarna moest ik wel iets gaan doen. Maar wat? Ik had een baantje bij de Universiteit, maar dat was maar voor een paar uur per week. Ik zat dus veel thuis en was nog zoekende. Op ongeveer alle vlakken moest ik nog uitvinden wie ik nou was qua persoon en wat voor werk bij mij paste.
En of ik überhaupt wilde werken, want ik stond heel sceptisch tegenover werk. Ik dacht dat werk een achteruitgang was van mijn leven. Als ik zou gaan werken, dan zou ik in de val trappen. Niks meer kunnen, geen vrije tijd meer hebben, enzovoorts. Ik vond het echt heel erg om mensen te spreken – vrienden en kennissen – die gingen werken en zo moe werden van werk dat ze veel tijd nodig hadden om op te laden. Daardoor zag ik zelf ook tegen werken op.
Op welke vragen wilde je antwoord krijgen?
Ik was vaak verdrietig en boos, omdat ik niet goed wist wat mijn plek in deze maatschappij was. Ik hield me graag vast aan ideaalbeelden, het perfecte plaatje. Dat moest het worden. Toen ben ik therapie gaan volgen en leerde ik dat de realiteit vaak anders is. Ik leerde realistischer kijken en had dit ook nodig om ergens in het midden tussen een ideaalbeeld en de realiteit uit te komen. Daarbij voelde ik ook dat ik op een cruciaal punt stond om aan de slag te gaan, met richting en houvast en uit te zoeken wat ik precies wilde.
Wat was voor jou de belangrijkste reden om mee te doen met het Superhelden Avontuur?
De e-mailcursus van Superheld had precies de juiste toon om me dat zetje te geven wat ik nodig had. De positiviteit sprak me aan, daar was ik naar op zoek. Ik was al zoveel aan het doemdenken, dat ik graag met iets positiefs aan de slag ging.
Wat hoopte je in het Avontuur te leren?
Ik hoopte dat er op een gegeven moment een soort eureka-moment zou komen, van: dit is het. Dit moet je doen. Ik wilde heel graag één plan en één doel. Een richting. Niet meerdere opties.
Hoe is het proces voor jou verlopen?
De grootste uitdaging voor mij was accepteren dat het een proces is. Ik wilde gewoon in één keer een kant op. Grappig dat ik daarmee begon. Tijdens het Avontuur werd namelijk steeds duidelijker dat het juist een proces moest zijn. In de eerste weken kwam ik al in een soort shift. Ik werd me toen heel bewust van: alles wat je aandacht geeft, groeit. Het werd me toen zo duidelijk: dat ik zo lang gefocust heb op wat er niet kon en wat er niet was. Die focus zat er zo ingeslepen. Dat je daar zelf voor kiest was voor mij zo’n enorm inzicht. Mooi, maar ook confronterend. Blijkbaar koos ik er lange tijd voor om mezelf zo de put in te praten. Tegelijkertijd kwam het inzicht dat je dus ook kunt kiezen om met mildheid naar jezelf te kijken en aandacht te besteden aan alle mooie kansen die er zijn, daar heb je zelf invloed op. Toen kwam ik in de actiemodus en ging ik dingen doen, überhaupt gewoon iets doen.
Het was fijn dat er iemand was tijdens de training die aangaf wat ik kon doen. Zo kon ik kleine stappen zetten op een manier die voor mij positief was. Ook horen dat het inderdaad lastig was, was fijn. Je merkt dan dat je niet de enige bent. En dat het proces soms gewoon stom is. Aan de andere kant was er ook ruimte voor luchtigheid. Je mag dromen, blij en vrolijk zijn. Die combinatie van factoren werkte voor mij heel goed.
Wat ging moeilijk of makkelijk?
Wat redelijk makkelijk ging was het nadenken over wat ik nu al had gedaan en dat ik daar best veel uit kon halen. Ik heb letterlijk alles opgeschreven, ook kleine dingen. Zo kon ik goed zien wat ik had gedaan en wat ik uit zaken gehaald had. Voor mij zat de uitdaging in het dan weer naar de toekomst brengen.
De lastigste oefeningen bestonden voor mij uit keuzes maken. Die voelden niet altijd goed. Ik had eigenlijk nooit het idee dat iets echt goed voelde, daarom was ik ook zo lang stil gebleven. Soms moet je echter een keuze maken om het pas te kunnen voelen. Alleen was het lastig om één ding te kiezen en daar ook de focus op te leggen. Als ik bijvoorbeeld mijn interessegebieden opschreef en alles bij elkaar las, dan herkende ik mezelf daarin. Als ik er dan slechts eentje uit pikte, voelde ik dat weer minder.
Wat vond je van de coachgesprekken?
De coachgesprekken gingen met name over de mail, wat ik heel fijn vond. Ik ben meer van het schrijven, zodat ik er even over na kan denken. Er was wel veel contact, wat ook fijn was. En ik ben een keertje langs geweest. Soms was ik verbaasd over hoe aardig jullie waren en twijfelde ik of het wel echt was, want ik was een stuk strenger voor mezelf in mijn hoofd. Door die aardige woorden kon ik weer ademhalen. Zo fijn, als iemand anders dat stukje empathie heeft. Dat kon ik voor mezelf lastig opbrengen, maar had ik wel nodig.
Wat waren de belangrijkste inzichten die je hebt meegenomen?
Een belangrijk inzicht dat ik inzag na het Avontuur is dat je niet alleen zoekt naar DE baan. Ik houd van duidelijkheid en ben vrij zwart-wit ingesteld. Zo maakte ik ook mijn keuzes. Ik zocht naar een totaalpakket. Maar ik leerde inzien dat het niet altijd in één keer goed hoeft.
Het Avontuur leerde me ook dat ik op zoek moet naar de balans tussen dromen en concrete stappen zetten. Dat was voor mij ook een heel belangrijke. Het hoeft niet één van de twee te zijn.
Ook een echte eye-opener: het hoeft niet per se makkelijk te zijn om te weten wat je wil. Ik was vaak jaloers op mensen. Ik dacht dat iedereen altijd maar wist wat hij of zij wilde en dat ik de enige was die dat nog niet voelde. Maar het is hard werken om te weten wat je wilt. Dat besef gaf ook rust, dat je weet dat je niet de enige bent die het moeilijk vindt.
Welke overtuiging heb je nu die je hiervoor nog niet had?
Ik weet nu dat werk leuk mag zijn. Dat alles een proces is, waarin je stap voor stap gaat. Dat je ergens in mag groeien. En dat het minder zwaar is dan gedacht.
Wat is het allerbelangrijkste dat het Avontuur je heeft opgeleverd?
Nu werk ik bij een bedrijf dat trainingen aanbiedt om mensen te helpen inzien dat alles stap voor stap kan. Dat actie nemen belangrijk is, omdat je daardoor groeit. De cirkel is dus rond en ik heb precies geleerd wat ik te leren had.