“Het was zoals met je collega praten over werk, maar je zit ook bij een psycholoog op de bank gemixt met een vleugje: ‘ik-ga-met-een-vriendin-koffie-drinken.”

Jenny is de afgelopen maanden druk bezig geweest met het Superhelden Avontuur. Ik vroeg haar een aantal vragen om je een beeld te geven hoe het voor haar was en wat het heeft opgeleverd. Waarvoor dank! 🙂

  1. Wat was je werk situatie voor je aan het Avontuur begon?

Ik was al 1,5 jaar afgestudeerd en had altijd of bijbaantjes gehad of gewerkt in banen die niet goed paste bij mij. Ik haalde er geen voldoening uit. De banen waren tegelijkertijd fysiek wel zwaar, maar intellectueel totaal niet. Zo was ik altijd bezig met werk, maar niet met de dingen die ik leuk vond om te doen en dat kostte veel energie. Het idee niet echt te weten wat je wilt en continu zoeken naar wat dat moet zijn en dan tegelijkertijd moe zijn van het werken, dat was vooral het zwaarste. Ik weet nog dat ik dacht: Waar haal ik dan de energie vandaan om verder te kijken? Ik wist ook überhaupt niet wat de volgende stap zou kunnen zijn. Alles wat met werk te maken had klonk veel te zwaar, maar ik had wel behoefte aan uitdaging voor mijn geest. Ik had het gevoel niet deel te zijn van de maatschappij.

Iedereen identificeerde zich vooral alleen maar vanuit werk. Bijvoorbeeld met vrienden in de kroeg, leuk en gezellig en je vergeet even dat je niet zo lekker bent. Dan werd er wel eens gevraagd: “Wat doe jij voor werk?” Verschrikkelijk. Aan het begin van het Avontuur moest ik tijdens een van de opdrachten opschrijven en tekenen hoe ik mij op dat moment voelde. Het was: “Klein, onzeker, loser, ontzettend treurig. Stom. I’m lost – dat gevoel!” Tegelijkertijd was ik ongeduldig, rusteloos, druk van ‘je moet er iets mee doen’, heel moe. Eigenlijk heel gemotiveerd voor verandering.

 

  1. Wat was voor jou de belangrijkste reden om mee te doen met het Superhelden Avontuur.

Ik had al zoveel gesolliciteerd, maar niks werkte voor mij. Ik wilde het gevoel hebben met iets bezig te zijn, ik was echt zoek naar een project. Ik was hierdoor zeer gemotiveerd om iets te doen waarbij ik het gevoel had: Als ik erin geloof dan gaat het mij verder brengen. Laat mij alsjeblieft niet meer solliciteren!Vooral ook de vraag: Wat wil ik? Die kon ik dus nooit goed beantwoorden. Ik was heel benieuwd of ik dat zou kunnen veranderen. Of ik mijzelf echt goed kon leren kennen. Zodat ik zou kunnen zeggen: Dit en dit en dit wil ik en dit past er goed bij mij. Als dat lukt, dan ben ik al zoveel stappen verder. Dan maakt het eigenlijk niet uit wat ik daarna ga doen.Ik had al zoveel geprobeerd, waarom zou ik dat niet ook proberen? Het gaf mij een gevoel van hoop.Ik moest mijzelf tijdens het proces constant rechtvaardigheden tegenover anderen: “Ik ga niet solliciteren maar volg een traject die mij verder gaat brengen. Ik ben niet lui, maar keihard bezig. Op een manier dat goed voor mij is, niet voor jou of om wat jij denkt. Ik geloofde daar zelf ook steeds meer in!

 

  1. Wat waren voor jou de belangrijkste inzichten die je mee hebt genomen uit het Avontuur?

Het Avontuur heeft me vooral laten voelen weer in mezelf te geloven. Dat het echt goed is dat je soms om hulp vraagt. Maar ook het gevoel van dat er zeker in iedereen iets zit waar je iets mee zou kunnen doen. Soms weet je dat gewoon nog niet, maar soms zit het heel diep. Als je dat dan ontdekt, dan gaat er een wereld open, dan kun je daar voor gaan. Dan voel je: ja ik zit op de goede weg! Nu kan ik zeggen: Zo ben ik en dat is prima en daar ben ik trots op.

 

4. Hoe was het proces voor jou?

Wat ik heel goed vond was dat het begin langzaam en concreet was: Pak een boek en een stift. Vond ik heel goed omdat je dan niet het gevoel had: “oh er wordt nu direct van mij iets verwacht.” Dat vond ik echt heel goed.

Wat mij heeft geholpen is dat ik er vanaf het moment dat ik ging beginnen concreet tijd voor heb vrijgemaakt: “Oké ik ga er nu twee uur lang voor zitten.” Als het niet zo was dan was het niet erg, maar ik heb er nu tijd voor gemaakt en kan me er nu op concentreren. Ik creëerde ook een sfeer waar ik me goed bij voelde: “Kaarsje en kopje thee. Oké ik begin er nu mee.”

Het was heel motiverend om steeds verder te gaan omdat ik meer en meer over mezelf leerde kennen. Ik was steeds heel benieuwd welke richting het op ging. Ik was heel enthousiast om steeds meer te leren. Het frustreerde me zelfs als ik geen tijd had, haha!

Wel was het soms ook lastig: “Dat kan ik toch niet beantwoorden?!”  Dan moest ik heel lang nadenken. Ik fietste dan soms naar de zee en keek er naar. Ik dacht na over de vraag, over het antwoord. Dan kwam het vaak vanzelf.

Ik was een paar weken op vakantie tijdens het proces zonder laptop mee te nemen. Aan het begin zag ik het project  als een werkproces: Je hebt je laptop je hebt je boek en je doet het. Maar op vakantie had ik geen laptop, gelukkig was het super makkelijk om op je telefoon te doen. Ik neem nu altijd mijn boekje en oortjes mee, waar ik ook ga. Het kan in een café, op het strand, buiten…

Zo voelde het niet meer als werk en opgave maar als hobby. Dit proces leerde me ook veel over wat ik wil in mijn werk. Als ik dit gevoel zou kunnen bereiken, dat mijn werk zo leuk is dat ik denk: “Dat ga ik nog even tussendoor doen.” Dan ben je al een stap verder, dat is echt cool.

 

  1. Hoe voel je je nu? Welke gedachtes heb je nu?!

Naast dat ik aan het begin tekende hoe ik me toen voelde, heb ik ook een tekening gemaak: Hoe ik wil dat ik me voel? Daar ben ik zo dichtbij gekomen. Ik heb het gevoel dat ik meer bij mezelf ben. Naast superheld heb ik ook een mindfullness en compassie cursus gedaan. Dat kan ik echt mensen aanraden. Dan leer je dingen te accepteren. Ik denk dat ik door die cursus samen met superheld nu zaken beter kan accepteren.

Ik voel me nu meer bij mezelf. Ik heb meer waardering voor mezelf. Ik ben gewoon intelligent, klaar en zo is het! Ik vergelijk me niet meer met anderen, ik weet gewoon: zo ben ik. Dat heb ik zeker ook door Superheld geleerd. Ik heb ontdekt welke persoonlijkheid ik heb. Ik heb bijvoorbeeld geleerd dat structuur voor mij belangrijk is, wat een beetje raar klinkt, alsof ik een nerd ben, maar nu vind ik dat niet erg mee. Ik zie dat ik er veel aan heb. Het is niet erg maar juist positief. Dat is echt iets van WOW dat is echt cool.

Wat is mijn innerlijke superheld? Daar ben ik nu zo dichtbij. Vooral omdat het een proces is en je steeds terugkijkt: Het geeft zoveel verduidelijking. Zeker als je echt in het proces gelooft en je kunt ook echt zeggen: “Het gaat goed komen. Ik ga nu dit doen en dan zie ik het wel.” Dan je ook echt je innerlijke kracht uit je zelf halen, en wat je wilt wordt bijna automatisch realiteit.

Wat ook belangrijk is: Omdat je elke dag iets kunt doen – of meerdere dagen – heb je het gevoel dat je echt bezig bent en voortgang maakt. En als je echt bezig bent dan kun je ook echt iets veranderen. Je hebt iets waar je je een beetje aan kunt vasthouden. Dat vind ik echt cool en dat is die zekerheid die ik nodig had. “Dit is iets wat ik elke dag doe. Anderen gaan naar hun werk, ik doe superheld.”

Daarnaast vond ik het cool dat je je eigen verhalen deelde: Wow was het echt zo?

Voor ik meedeed met het Avontuur dacht ik: “Hoe kan het dat anderen een baan krijgen en ik niet?” Nu kijk ik er anders tegenaan en denk ik: “Maar als ze na een half jaar weer ongelukkig zijn dan hebben ze er helemaal niks aan.”

 

  1. Wat vond je het meeste waardevol in de interactie met Team Superheld?

Vaak had ik het gevoel dat ik zelf een drempel had gebouwd: “Hoe moet ik daar nu overheen stappen? Wat is precies het probleem?” Door met Myrthe erover te praten voelde ik me weer opgelucht. Die berg werd ineens een heel kleine steen, waardoor ik weer verder kon. Of de berg verdween! Dat vond ik heel fijn.

Wat ik ook leuk vond was dat de gesprekken niet alleen over het proces van Superheld gingen. Maar ook over mezelf en situaties in mijn leven. Soms was ik een half uur aan het praten over een situatie die niet direct over superheld ging, maar wel het proces beïnvloedde. Leuk dat daar ook een oplossing voor was na het gesprek. Daarna had ik dan weer tijd en ruimte voor Superheld.

Veel dingen die niet helder waren, zijn nu helder geworden. Als ik met iets zat of een beslissing moest maken, dan heb je in je hoofd vaak veel stemmen. Als ik anderen vroeg in mijn omgeving gaven ze niet een objectief oordeel, maar team Superheld wel en daar kon ik beter op vertrouwen. Ik vond de gesprekken heel leuk want het was net alsof je met een collega praatte over werk, tegelijkertijd zat je bij een psycholoog op de bank, wat dan weer voelde alsof je bij een vriendin op de koffie zat. Dat voelde voor mij heel goed, ik had daar altijd heel veel zin in.

 

    7. Wat waren twijfels die je had voordat je aan het Avontuur begon?

Ik dacht: Die vent is bijna net zo oud als ik, waarom zou hij weten wat ik te doen heb in het leven? Achteraf voelde het zo totaal niet. Justin zegt eigenlijk nooit: Dit is wat je MOET doen. Het is veel meer van: “Je kunt dit proberen, dit zijn handvatten en dit helpt. Nu mag jij ook kiezen of het goed is. Zo niet, dan hebben we het er over over dingen die je in je proces helpen.” Dat vond ik leuk. Ik had nooit het gevoel: Dit is een coach en die gaat je vertellen wat je moet doen. Het is veel meer een spelletje. Het is veel meer van: Doe stap 1 en 2 en nu mag je naar het volgende level. Ik vond het eerst heel eng met mijn sidekick – ik had echt geen zin om met iemand anders mijn verhaal te delen. Maar uiteindelijk vond ik het echt heel cool. Dat je dus ook iemand hebt die op hetzelfde niveau en in het zelfde schuitje zit en hetzelfde doet als jij. Als jij iets moeilijk of juist makkelijker vindt, kun je vergelijken: “Ben ik nu zo gek of is het echt zo moeilijk? Of is het meer natuurlijk of persoonlijk, iets waar andere mensen ook mee zitten.”

Het hielp ook mee dat ik in termijnen kon betalen.Uiteindelijk dacht ik: Je kunt alleen maar iets winnen, waarom zou ik het niet proberen? Plus het was fijn dat ik eerst kon kennismaken. “Want stel dat ik Justin of Myrthe niet leuk vind, dan moet ik altijd met hun praten?”